تعرفت على شاب منذ شهور قليله عن طريق النت وهو شاب ذو دين واخلاق وادب والحمد لله بعدها بفتره صارحنى باعجابه بى وكان نفس شعورى نحوه يكبرنى وفى سنته الاخيرة من الدراسه باذن الله ابتدت القصه تمشى على وتيرة هادئة كنا سعداء لدرجة كبيرة اعطانى الكثير واعترف انى لم اعطيه يومًا مثلما اعطانى من قلبه منذ اول يوم واتفق معى على كل شىء يخص الارتباط الرسمى بعد ان ينتهى من تلك السنة الدراسية كنت سعيدة انى لم اتعرف على انسان مهمل او مستهتر كل هذا ولم يكن رانى ولكنه راى صورة لى فقط.. المهم بعد فترة مر بظروف صعبه جدا وبلاء عظيم فى كذا امر من امور حياته وفى نفس الوقت هو رانى وكنا منذ ان صارحنا بعضنا ونحن مداومين على الاستخاره وقبل ان يرانى وانا اعلم وهو يعلم انه ان لم يحس بالارتياح لن نكمل المهم رانى وفى نفس الوقت حدثت له تلك الظروف غاب يومين وعاد قال لى انه يريد الابتاعد عنى اسبوع ليقيم ما بيننا وليتفرغ للاستخارة وكانى ارى امامى وقتها انسان اخر تحملت الاسبوع الذى لم ينتهى الا وانا فى المتسشفى وصراحة لم يتركنى وانا فى المستشفى ووقف بجانبى كثيرا ثم بدء الضياع لم اعد افهمه ابتدى يكلمنى نادرا جدا وكلما تكلمنا نتكلم كلام عام جدا وخجلى يمنعنى ان افتح موضوعنا الى حين مافتحت معاه الموضوع اقسم انه لديه مشاكل كثيرة وانه مشتت التفكير وبجد مش قادر ياخد قرار انا مش عارفه اعمل ايه مش عارفه اقف جانبه فى محنته ولا ابعد عنه لانه ممكن يكون مش عاوزنى او مش مرتاح ويخشى على شعورى من الجرح خايفه لو بقيت جانبه اعتبر نفسى بفرض نفسى عليه وخايفه اسيبه ابقى بتخلى عنه فى وقت صعب احيانا اقول لو هو مش عاوزنى طيب مش قالى ليه على طول مكانش هيبقى محتار وارجع تانى افكر اقول ممكن عشان حاسس انى هتجرح اعمل ايه ابعد ولا اقرب ؟
